Er heerst nog best wel een taboe op anorexia en ontzettend veel vooroordelen. Als coach en Leidy zijnde, ben ik mij ervan bewust dat ik een grote invloed heb op mensen. Deze invloed benut ik positief. In mijn praktijk komen prachtige mensen met een ieder zo zijn verhaal en ik ben zo blij en dankbaar dat ik een aandeel heb en ben in mensen hun herstel. Mijn honden helpen mij daar dan weer bij.
De vraag; “Wat eet jij Leidy?” wordt ook met regelmaat gesteld.
Ik wil weleens delen hoe het voor mij was om weer “normaal” te leren eten.
Van mijn 13de tot en met mijn 22e was eten echt mijn grootste vijand! Ik kon ook niet normaal eten en mijn maag stoten het op den duur ook af. Ik at dagen niets of ik had op een dag 8 (of meer) hele grote eetbuien en kotste mezelf letterlijk en figuurlijk tot bloedens aan toe uit. Ik was verslaafd geworden aan mezelf uithongeren of overeten en daarna kotsten of uren dwangmatig sporten. Het erge was dat het altijd het één of het ander was en ik dus 24/7 bezig was met mijn strijd anorexia & boulimia. Ik noemde het nichtjes van elkaar, die hele grote tegenpolen van elkaar waren. Door de anorexia sliep ik meer dan 16 uur op een dag en door de boulimia sporten ik 7 uren intensief op een dag.
Herstellen is intensief, confronterend, emotioneel slopend en ontzettend eng! De meest rottige opmerking die iemand kan maken naar iemand die herstellende is; “Goh, wat zie je er goed uit. Die kilo’s staan je zo goed.” Weet je wat ik dan dacht en de meeste; “Oh shit, ik word weer gezien en ben dik en lelijk.” Of met andere woorden, de buitenkant zegt niets over de binnenkant en dat is hetgeen wat het meest kapot is gegaan. Het brein!
In mijn herstel was mijn vader naast mijn honden een ontzettend groot steunpunt! Ik kan mij nog heugen dat we naar een sushi tent gingen en ik met olifanten tranen 3 stukjes vegetarische sushi at. Drama! Wat een braakdrang kreeg ik daardoor. Echter, ik was herstellende dus durfde alles met hem te delen en hij kon daar heel goed mee overweg. Door alleen maar lief te blijven. Ik kon niet meer lief voor mezelf zijn, dus had liefheid echt van een ander nodig.
Ik moest echt leren om eten binnen te houden. Dag in dag uit was dit een mega strijd. Doordat ik nooit opgaf kreeg mijn lichaam de kans mij te leren vertrouwen. Ondertussen werd ik nog altijd mentaal gevoed (gecoacht) en had ik de kracht weer om een relatie te krijgen met eten. Daarna met mijn lichaam en persoonlijkheid.
Mijn coach, die mij destijds intensief had begeleid, noemt mij nog altijd “de gespierde spijker.” Vroeger vond ik dat een belediging, nu niet meer. Ik ben nou eenmaal vrij gespierd en atletisch gebouwd maar het fijne nu daarvan, is dat dit komt omdat ik mezelf nu voed. Ik ben dol op eten, dat was ik altijd al overigens.
Iedere week doe ik trouw mijn boodschappen. Het liefst bij de AH, want daar hebben ze veel vegetarische & veganistische producten. Ik kan nu spontaan uit eten. Enige richtlijn is dat het een veganistisch eettentje moet zijn omdat ik dan altijd wat kan eten wat bij mijn eet en levensstijl past. Als ik niet voldoende eet voel en ben ik humeurig, krijg ik hoofdpijn, raak ik vergeetachtig en krijg ik het koud. Al dat wil ik echt niet meer. Daarbij, ik wil te alle tijden in verbinding met mijn geest, gevoel en lichaam zijn. Het is mijn kracht tijdens mijn werk en ik wil bewust voelen dat ik leef!
Ik ben nu zo’n 4 jaar hersteld en als ik niet was gaan strijden, had ik nooit gestaan waar ik nu sta en was ik zeker overleden. Alles wat mislukte werd ineens haalbaar. Ik haalde mijn rijbewijs, ik kreeg weer een sociaal leven, ik ging terug naar school en haalde mijn diploma, ik begon een eigen bedrijf, ik kwam in balans met mijn honden, ik durfde weer contact te maken met vreemde mensen, ik vertrouwde weer op mezelf etc. Kort samengevat, ik kwam weer in balans met het leven en mezelf. Dat is zoveel meer waard dan je focussen op je gewicht om zo schijncontrole uit te oefenen.
Gisteren kreeg ik nog de opmerking; ”Zo Leidy, je hebt billetjes gekregen hoor.” WOW! Als iemand dit had gezegd in mijn herstel was ik direct teruggevallen. Ik zou dan gedacht hebben; ”OMG, ik ben dus dikker geworden in iemand zijn ogen. Ik moet gaan afvallen.” Nu schudden ik met trots mijn billetjes en zei ik; ”Ik heb inderdaad weer gezonde spieren.” Daarna kon ik de opmerking gelijk loslaten en dat bevestigde echt even mijn herstel. Opmerkingen doen mij niets meer, het gaat erom dat ik mezelf weer leuk, mooi en goed vind.
Niemand heeft gezegd dat het leven makkelijk is maar één ding is wel zeker, als je iets wil dan is alles mogelijk.
Herstellen kan, de ingrediënten daarvoor zijn:
• Onvoorwaardelijke steun & liefde
• Iemand die altijd in je geloofd, ongeacht wat
• De anorexia omarmen, dat is de persoon namelijk zelf
Oh en een leuke hond is ook top!
Meer? Uitzending KRO-NCRV de Wandeling