Ergens in 2000 leerde we elkaar kennen via Hyves. Ik kwam op je pagina terecht en ik stuurde je een steunberichtje. Ik wist dat je kampte met Anorexia en had bewondering voor het feit dat je je verhaal deelde. Daar, waar ik nog in alle ontkenning en schaamte verkeerde.
Dat ene berichtje, bloeide uit tot iets moois. We werden vriendinnen en met de kennis van nu, weet ik nu heel goed dat we niet altijd het beste bij elkaar naar bovenhaalde.
We deelde ons diepste geheimen van ons gewicht, bloeduitslagen en onze waardes, suïcidale gedachtes, onze niet-eetlijsten, onze pijnen en ons verdriet. Verdriet, die we als hooggevoelige meisjes maar moeilijk konden plaatsen. Beiden, zijn we vroeger gepest omtrent ons uiterlijk en vielen we buiten de groep, we waren anders dan de rest. Ik werd gepest, omdat ik kort haar had, op een jongetje leek en van kinds af aan al een sixpack heb. Jij werd gepest, omdat je juist zwaarder dan de rest was een vervelende ervaringen hebt gehad en mensen daardoor moeilijk kon toelaten. Het wordt de hoogste tijd dat mensen inzien dat de pijnlijke woorden van een ander zelfs een dodelijke strijd kunnen worden voor de geen die ze heeft ontvangen. Iemand die anders doet is niet perse anders, maar uit zich nou eenmaal niet zoals mensen verwachten. Beiden, wilde we graag geaccepteerd worden en echt gezien worden. Dat werd voor ons steeds lastiger, omdat onze muren en maskers steeds steviger en sterker werden.
Ons zelfbeeld was ver onder niveau 0. We wisten beide waar we goed in waren. Dat was een dubbel leven lijden (ja, met een lange ij). Het geheim voor de buitenwereld, was in onze wereld ons ‘echte’ leven geworden. Zodra, we weer uit de kliniek, psychiater/psychologen gesprekken en ziekenhuis kwamen of thuis ruzie hadden gehad, zochten we elkaar op. Wat vonden we toch veel steun bij elkaar. We veroordeelde elkaar nooit, maar dan ook echt nooit. Ook al woonde we niet naast elkaar en zagen we elkaar weinig, we waren altijd verbonden met elkaar.
Die steun, daar dachten onze Anorexia & Boulimia weleens anders over. Die konden boos op elkaar worden als de één wel was afgevallen en de ander niet of nog erger. Als we vernamen van elkaar dat we wilden gaan herstellen, dan zaten we elkaar flink in de weg en lieten we elkaar weer voor een tijdje los.
We hebben beide veel opnames gekend en heel veel drama in huis als in ruzie gehad. We hebben onze ouders slapeloze nachten bezorgd. We vertelde weinig over elkaar aan onze ouders, alleen de positieve dingen. We wisten dat ze het ook triggy vonden dat we zoveel contact hadden. We voelden ons nooit begrepen en konden niet met onze emoties omgaan. Het was of dagen niet eten of dagelijks braken en overmatig sporten. Wat zijn Anorexia & Boulimia toch krachtig, want hoe slecht het ook met ons ging, we konden elkaar zo goed steunen. Als we al onze adviezen en steun nou eens aan onszelf gaven en uitvoerde, dan waren we zeker de beste therapeuten/coaches.
Je was de enige vriendin in mijn kring die ik alles durfde te vertellen en als je me een knuffel gaf, dan voelde dat veilig. Je zag mij niet als anorexia, maar als Leidy. Een Leidy die verscholen zat achter een skelet lichaam.
Als mensen je foto zien, zullen ze wellicht denken dat je er niet ziek uit ziet. Het is helaas nog steeds zo dat mensen anorexia aan een gewicht verbinden, helaas is dat nog niet veranderd Kim. Als ze je lichaam zouden zien, zouden ze schrikken. Je was in mijn ogen altijd dunner dan ik en sterker in het afvallen, waarop je weer zei dat ik dunner was. Het waren verdrietige momenten als we besefte dat we onszelf niet zagen zoals we elkaar zagen. We zaten perslot beiden op onze zitbeenknobbels. Je had altijd een kussentje op je autostoel liggen. Dan werd het autorijden nog een beetje draagzaam voor je.
Deze foto’s en dag weet ik nog als de dag van vandaag. Het ging niet goed met ons, maar de energie die we hadden, gebruikte we om toch nog de dingen te doen die ons blij maakte. Alhoewel, dat kon nooit zonder Anorexia & Boulimia gaan, want we werden blij van wandelen met helaas het idee dat we dan calorieën zouden verbranden. We waren beiden dol op mijn hond Rayo en die voelde ons goed aan en ging dan mee met ons op pad.
Ik: ”Kim, mijn tanden beginnen af te brokkelen.” Jij: ”Herkenbaar, mijn tanden zijn ook al super doorzichtig door al dat gebraak.” Ik: Dan doe je het beter dan ik.” Jij: ”Nee, zover moet je niet gaan hoor Leidy. Het is lelijk.” Ik: ”Ach, dat ben ik toch al, dus dat kan er ook nog wel bij.” We moesten dan lachen, maar nu moet ik daar gewoon hard om huilen. We verdiende deze zelfdestructie niet.
Helaas, was dit de laatste wandeling… We kozen ervoor elkaar even los te laten, omdat jij je wilde richten op je studie en ik werd opgenomen. We zijn 8 jaar op elkaars pad geweest en er kwam weer een fase dat ik weer aan je moest denken. Ik was namelijk in herstel en het ging zo goed dat ik wilde weten waar je stond. Gelukkig, je reageerde en ik las tussen de regels door dat het niet goed met je ging, maar ik wist ook dat ik je niet kon redden. Ik liet het even rusten, totdat ik 4 jaar terug vernam dat je was overleden… Ik kwam in contact met je ex-geliefde en je weet het nog niet. We hebben afgesproken en het alleen maar over jou gehad. Samen gehuild, gelachen en herinneringen over jou opgehaald. Ik hoorde hoe je leefde en ik kwam tot het verdrietige besef, dat je weer je geheimen leven was ingestapt.
Toen ik het vernam, was ik nog in herstel en was dat een mega motivatie voor mij, om nooit meer mezelf te pijnigen. Ik wilde je een dienst bewijzen. Door de strijd, die jij verdrietig genoeg niet heb gered, af te maken. Ik ben hersteld en ben weer een hele (gelukkige) Leidy geworden. Ik had graag gewild dat we beiden waren hersteld!
Helaas, jouw strijd werd jouw dood. Anorexia & Boulimia, we hebben altijd gezegd dat we het niemand gunnen. We wilden zelfs kijken of we later zelf iets konden doen voor mensen die hiermee strijden. Kim, ik doe nu wat we toen hebben besproken en ik neem je mee in de gesprekken om anderen meiden en jongens in te laten zien dat Anorexia & Boulimia dodelijk zijn en ze het vechten waard zijn. Niet het vechten om ervan af te komen, maar om zichzelf te leren omarmen. Je bent het immers nog altijd zelf. Om één te worden met hun pijn wat Anorexia & Boulimia is geworden.
Lieve Kim, ook al kun je dat niet meer met mij samen doen, ik zal doen wat we destijds hebben besproken. Altijd als ik dit nummer hoor en zing, denk ik aan jou. Ik kan mijn gevoel er geheel inleggen en het werkt ook helend, want ik denk dan altijd aan onze tijden. Dit nummer werd op je begrafenis afgespeeld en dat geeft een extra verbinding met jou.
Ik ben dankbaar dat je op mijn pad bent gekomen, dat ik zoveel verdriet met je heb mogen delen, heb mogen ervaren wat geaccepteerd voelen en zijn is. Ik deel deze brief openbaar, omdat wij 2 als geen ander weten hoeveel mensen in strijd zijn met zichzelf en erkenning lezen mensen kan aanzetten tot het zoeken van hulp.
Ik mis je en heb je lief.
* Kamp je met een eetstoornis of depressie, zoek alsjeblieft hulp! Je bent het waard en je hoeft niet alleen te strijden.