Midden september heb ik deze parmantige dame (die Tosca heet) voor het eerst ontmoet, omdat ik een bestelling bij haar eigenaar had gedaan. Ik was er inmiddels achter gekomen dat ik de eigenaar al had ontmoet toen ik 17 was (alweer bijna 11 jaar terug).
Ik kwam de bestelling ophalen en hoorde een hond behoorlijk aanslaan en territoriaal gedrag vertonen. Door mijn werk ben ik veel gewend en was ik dus niet onder de indruk. Ik ben Tosca en de eigenaar gelijk gaan observeren en wat viel me op:
• Gefrustreerde reactieve hond
• Territoriale hond
• Super lief (ze is voor iedereen aaibaar)
• Behoorlijk onstuimig
• Veel overspronggedrag (conflict in het brein wat meestal betrekking heeft op het gelijktijdig ervaren van twee tegenstrijdige impulsen, zoals tegelijk toenadering willen zoeken en willen vluchten of schudden en krabben)
• Heel druk
• Vol energie
• Heeft de broek aan
• Springt continue op (tot een bloedneus bij mij aan toe)
• Ze duikt op iedere hond af en vecht direct
• Hapt naar je (speels, maar slaat wel snel door in dit gedrag) en al helemaal als ze ook maar even voelt dat ze aan de riem zit en tegengas ervaart wanneer ze dus in haar trekmodes zit.
Als ik gedragingen zie bij een hond die ik zorgelijk vind, deel ik dat niet altijd direct (ongevraagd) met de eigenaar. Ik kwam per slot van rekening voor het ophalen van een zakelijke bestelling. Ik wilde het laten voor wat het was. De volgende keer kon ik de bestelling ophalen en ik vroeg me af hoelang haar wandelingen zijn en hoe die gaan. Ik kreeg een heel verhaal te horen. Kort samengevat. De eigenaar is in slechte conditie en gezondheid. Hij kan nauwelijks (met haar) lopen, want ze valt uit naar honden, auto’s, fietsers en trekt enorm. Dit bevestigde al wat ik al vermoedde. Ik ben met Tosca naar buiten gegaan en ze liep gewoon met me mee. Ik vroeg of de eigenaar even kwam kijken. Hij stond perplex en zei dat hij zelfs een slipketting had aangeschaft, omdat ze zo trekt. Ze had geen juiste halsband of riem, dus moest ik met de riem een halsband maken. Helaas had ik mijn eigen halsbanden en riem niet bij me. Ik vond het naar en treurig dat Tosca veel vast zit aan de tafelpoot van het bureau en bijna (tot weinig) niet buiten komt. Want het loslopen kon ook niet meer, omdat ze gelijk vecht met honden. De eigenaar was de wanhoop inmiddels nabij en ik vond het fijn en moedig dat hij dit uitgerekend met mij deelde.
Vorige week kwam ik er weer en heb ik mijn zorgen geuit. Ik was al heel wat gesprekken met de eigenaar verder en het is ook een schat van een vent die het beste voor zijn hond wil en die altijd klaar voor een ander staat, zo ook voor mij. Ik ken hem al 10 jaar en we komen en gaan, maar het is wel een maatje van me geworden. Echter, was er duidelijk werk aan de winkel en ik houd geen blad voor de mond. Ik had laatst weer een bestelling bij hem gedaan en ik wilde de factuur voldoen, waarop hij zei: ”Weet je Leidy, je hoeft niets betalen. Ik zou het fijn vinden, wanneer je zin hebt, om Tosca eens mee te nemen”. Ik ben niet iemand die de ‘voor wat hoort wat-regel’ hanteert, omdat ik vind dat de geleverde prestatie en energie van iemand betaald moet worden. Bij deze man was het anders. Ik belde hem dezelfde dag nog op en zei; ”Je hebt me altijd zo gematst. Ik kom die draak van je halen, want ze is een hond waar ik graag mee werk. Ze is intens en heeft een kort lontje. Kom maar op!” Hij; ”Leidy, pas je alsjeblieft wel op, want ze trekt je zo over de straat hoor”. Hierop keek ik hem glimlachend aan en zei: ”Hallo, het is verdomme me werk. Doe ff normaal man. Naar binnen jij.” Al lachend vertrok ik.
Samen met Vida gingen we Tosca ophalen. Vida is een sociale dame die eigenlijk wel met alle honden samen gaat. Tosca ging mee en ik hoorde haar flink piepen en onrustig doen in de auto. Vida bleef stil. Beide honden kregen hun muilkorf om en ik genoot van hun hondentaal. De eerste kennismaking ging goed. Even snuffelen, beetje grommen en ze lieten elkaar verder met rust. Eindelijk kon ik zien wie Tosca echt was en zag ik een hond van niveau 10 naar niveau 0 terugkeren. Ze was de muilkorf niet gewend, maar doordat ik haar mentaal aan het werk had gezet en er geen strijd van maakte, had ze door dat het oké was. Ze maakte eindelijk na lange tijd een echt ontspannen wandeling van ruim 1 uur. Ik hoor het haar eigenaar nog zeggen; “Ze kan slecht met andere handen en het lijkt alleen maar erger te worden.” Die laatste tekst is logisch, want hij werd steeds meer gefrustreerd en onzekerder, wat je weer terug kunt zien in het gedrag van de hond. Een disbalans wordt nou eenmaal erger als je er niets aan doet.
Vol trots liep ik met Tosca en Vida en genoot van hun interactie. Ik bracht Tosca terug en gaf een update. Ik gaf aan dat dat ik prima kan lopen met enkel een halsband en dat die slipketting de deur uit kon. Met deze woorden vertrok ik. Zo’n 3 dagen later belde ik de eigenaar weer op. ”Hallo daar! Ik neem Tosca vandaag ook gezellig mee.” Hij; ”Nou, Tosca staat al in de startblokken en is er klaar voor. Ze gaat het hartstikke leuk vinden”. Rayo voorin en Tosca & Vida achterin. Rayo heeft tijd nodig om honden te leren kennen, maar deed het maar wat goed. Eenmaal gearriveerd deed ik eerst bij alle honden de muilkorf om. Ik vermoed dat ik geen uitleg hoef te geven waarom, maar er zijn altijd mensen die het niet (willen) begrijpen (onwetendheid), dus licht ik het toch maar even toe. Rayo en Vida zijn een eenheid. Als Vida Tosca zou corrigeren, zou Rayo zich ermee kunnen bemoeien. Als Rayo Tosca zou corrigeren, zou Vida zich ermee kunnen bemoeien. Daarbij is Tosca ook een dametje die voor zichzelf opkomt en ontzettend onrustig is. Het laatste dat je wilt is dat er door deze onrust escalaties ontstaan. Tosca dient zich veilig in de roedel te voelen en met de muilkorven om kan ik ze dat bieden. Zonder ook, maar ze zijn pas 3 wandelingen verder en Tosca is nog niet senang, dus daar wordt aan gewerkt. Tosca is weinig prikkels gewend, dus alles op zijn tijd. Daarbij, doordat ik vanuit vertrouwen en rust een relatie met haar en mijn roedel ga opbouwen, zal dat een betere werking hebben dan dat ik alsmaar op mijn hoede moet zijn. Dat werkt averechts en zo behoud ik vanuit echte veiligheid en zekerheid de regie. Tosca is namelijk nog onvoorspelbaar en ik dien mijn honden ook te beschermen daarvoor.
Daar liep ik dan, met mijn 2 grootste liefdes en een heerlijke draak Tosca, die niet wist wat ze meemaakte. Ze liep met 2 andere honden, kwam fietser en auto’s tegen (ik zoek graag de confrontaties op) en liet zien dat ze wel degelijk een hond is die met andere honden samen kan. Ze gaf mijn roedel (en andersom de roedel haar) gepaste afstand en af en toe creëerde ik momentjes dat ze aan elkaar mochten snuffelen. We hadden zo’n 1 uur en 20 minuten met elkaar gelopen. De eigenaar benoemde dat Tosca veel piept in de auto… Deze keer was het anders, ze was stil. Dit bevestigde me weer extra dat de emmer van haar geleegd moet worden en zoveel als mogelijk leeg moet blijven. Haar gedragingen waren allemaal voor mij te plaatsen.
Eenmaal bij de eigenaar was alles weer terug bij af. Tosca wilde vanuit de auto gelijk vol gas het kantoor in stormen en als ze de kans kreeg haar eigenaar vanuit (intense) blijdschap bespringen. Dit heb ik natuurlijk begrensd, waarna we in rust naar binnen konden lopen en ze hem in rust kon begroeten. Direct viel ze na het begrenzen weer terug in haar oude gedrag. Ze sprong weer op, nipte, blafte weer fel en was dat ongeleide projectiel van voorheen. Ik was de angstige gedachtes die de eigenaar uitzond meer dan zat en haalde Vida erbij. Ik moest hem gerust stellen, maar hij werd al snel relaxed toen hij zag dat ik beide honden kon sturen en ze speelden met elkaar. Eindelijk zag hij in dat hij een groot aandeel van het probleem was en zei hij; ”Leidy, wat kosten die halsbanden van jou? Ik heb inmiddels wel door dat die slipketting voor geen meter werkt en niets uit gaat maken. Ze trekt toch wel. Daarbij ziet ze er super stoer uit met die LCL riem.” Eindelijk ging die stomme slipketting weg en werd die vervangen voor een mooie en degelijke Lifecoachleidy halsband.
Weet je, ik ben lang niet de enige die zorgelijke gedragingen ziet bij andere mensen met hun hond, maar laten we allemaal eens anders kijken naar een disbalans tussen de eigenaar en de hond. Ik weet dat de eigenaar nooit met Tosca lange wandelingen zal kunnen maken. Er zullen mensen zijn die zich dan afvragen waarom hij dan een hond heeft, maar daar gaat het nu even niet om. We zijn een ster in het elkaar negatief bejegenen, maar weet je waar je pas echt iemand mee helpt? Door je hulp aan te bieden en je te verplaatsen in diegene. De eigenaar zou liever ook gezond en actief zijn, maar er zit vaak een heel verhaal achter. Tosca, is niet mijn verantwoordelijkheid, maar ik heb deze eigenaar in de afgelopen 1,5 maand al heel veel in kunnen laten zien, bewustwording en advies kunnen geven. Het mooie hiervan is, is dat hij wat met mijn adviezen doet en mij zijn trots toevertrouwd. Dit maakt dat de gesprekken niet meer gaan over Tosca dit en Tosca dat, maar dat hij zich anders, meer in vertrouwen naar Tosca opstelt. Tosca is voor mij een leuke hond en ik vind het leuk dat Rayo en Vida een nieuw vriendinnetje hebben. Ik probeer haar nu 1-2x in de week mee te nemen, zodat haar emmer geleegd kan worden.
Daarnaast blijf ik haar eigenaar inzichten en bewustwording meegeven en bloeit hij ervan op. Ik veroordeel nooit iemand die issues heeft met zijn hond, zolang ze maar openstaan voor verandering. Daarbij zorg ik er alleen maar maar voor dat eigenaren in hun eigen kracht komen. Ik wil later graag een Mechelaar en hoe leuk, dat ik nu een intense dame tijdens de wandelingen mee heb, die mij een spiegel voorhoud en kan ontladen. Alleen die houding, is voor mij al voldoende om zo vaak als mogelijk haar mee te nemen, want ze is een grote schat.
https://www.facebook.com/coach.humansanddogs/videos/727774481044657/