Vanmorgen liep ik lekker met mijn kanjers onze ochtendronde en niet wetend dat er meerdere hondeneigenaren er al lekker bijtijds uitgingen.
Ik zag vanaf 30 meter 2 langharige teckels met een gadgetriem alle vrijheid krijgen. Ik kan mij daar op voorhand al aan ergeren, maar goed dat ik laat ik inmiddels maar voor wat het is en ik anticipeer hier zelf op.
Ik wist niet wat de eigenares ging doen, maar ze besloot een andere richting in te gaan, maar uiteindelijk passeerde ik ze van een meter of 5. Gezien ik ze van 30 meter afstand al zag en er wat bij dacht, werd ik door Vida tot de orde geroepen. Ze begon 1x te piepen. Vida is leuk, want die laat progressief heel goed zien waar ik zit en als ze ook maar iets opmerkt, spiegelt ze haar gedrag op mijn doen en laten. Super fijn, want hierdoor weet ik heel goed dat ik naar binnen moet keren en dat kan ik inmiddels heel goed. Te bedenken dat ik in mijn puberjaren echt heftig kon zijn in mijn reacties.
Toen Vida die piep gaf zei ik: ”’Vida, je hoeft mij vandaag echt even niet te spiegelen, even geen zin in.” Haha, kansloze opmerking, maar het zorgde er wel voor dat ik mezelf even op scherp zetten en de honden in rust kon passeren. Vervolgens zag ik een loslopende Jackrussel. Bij loslopende honden scan ik altijd de eigenaar. Wat straalt die uit, wat is de verbinding mijn zijn/haar hond en wat voel ik. Dat zat bij deze vrouw helemaal goed, dus ik liep gewoon achter haar aan en ik vond het tof dat ze ruimte wilde maken en in alle rust even overstak. Rayo en Vida hadden het hondje natuurlijk ook al lang gezien en geroken, maar gaven er niks om. Ik had bij nader inzien ook helemaal niet door dat ze aan de riem zaten, ze volgde ontspannen.
Het voelt voor mij nog altijd goed, om mede hondeneigenaren te laten zien, dat Staffords echt niet per definitie agressieve honden zijn en om de haverklap uitvallen of trekken. Ik loop dan ook echt altijd vol trots met mijn roedel. Het hondje blafte naar die van mij en we liepen gewoon relaxed door.
Vervolgens kom ik de vrouw met de 2 teckels weer tegen, het was een smalle stoep waar je niet met 4 honden langs kan, dus ik besloot 2 meter afstand te nemen en de honden zagen elkaar nu van dichtbij en wij gaven elkaar even een groet. Al dit in rust.
Wanneer ik wandelingen heb waar ik veel honden ben tegenkomen, zijn dat altijd traningswandelingen voor mij. Ik zet mezelf op scherp, luister naar wat mijn honden mij te zeggen of laten zien hebben en speel daarop in.
Wat zou het fijn zijn als hondeneigenaren dat ook zo gaan inzien in plaats van boos worden op hun hond. Je hond laat je enkel zien waar jij met je gemoedstoestand zit. Als jij tekeer gaat tegen je hond, dan doen jullie dit samen. Rust is echt de sleutel om te verbinden met je honden. Je moet je hond echt het vertrouwen geven, doe je dat niet dan ervaart je hond onzekerheid en zal die dat instinctief willen opvullen. Dit proces gaat alleen werken, wanneer je dus ook echt weet wat je wel en niet doet, hoe wil je anders wat veranderen? Dat is bijna onmogelijk.
Dus wil jij in verbinding komen met jezelf, moet je t.z.t. zeker mijn boek aanschaffen, maar tot die tijd zijn mijn post die ik hier weleens over deel, hetgeen wat je zal moeten toepassen. Het is toch wat, dat we door een disbalans bang worden om honden te passeren, terwijl we die angst zelf in stand houden en voeden. Wie kan ervoor zorgen dat je minder bang wordt en blijft? Juist, jijzelf!
LEER VAN JE HOND!