Vaak genoeg huilt mijn hart bij het lezen van bepaalde mails. Wat is de mensheid toch ontzettend ver verwijderd van zijn eigen gevoel en waar is het inlevingsvermogen van sommige hondeneigenaren naar hun eigen hond toe gebleven. Compassie is soms ver te zoeken en de ego zit veelal enorm in de weg. Onbegrijpelijk waarom mensen niet eerder hulp zoeken en zelf dingen op “goed geluk” aan blijven kijken en dan in hetzelfde patroon blijven en er ‘schijn content’ mee zijn! Of alleen maar zeggen dat ze het weten en het verder negeren. Poeh!
Hoe zou jij het als mens vinden als jij zo’n band om krijgt? Je gedrag niet wordt gehoord, maar keihard wordt onderdrukt? Dat je daarbij ook niet op een juiste manier begrepen, geliefd wordt? Ik kan vanuit eigen ervaring zeggen dat je daar zielsongelukkig van wordt! Inmiddels negeer ik alle roddels dat ik met deze dingen werk. Ik heb er geen enkele ervaring mee, en deze onwaarheden zijn een projectie van mensen die dit verzinnen; Jaloezie! Inmiddels ben ik zover dat ik mij er niet meer over op wind en dicht bij mezelf blijf. Dat kan ik, want ik weet dat ik het niet gebruik!
Ik zou willen dat er een wet komt dat al deze pijnlijke hulpmiddelen worden afgeschaft! Als dit de manieren zijn en blijven hoe mensen die grote problemen met zichzelf hebben oplossen, zodat ze hun hond aankunnen, dan stelt mij dat teleur en baadt mij dat zorgen en ben je niet capabel om voor een hond te zorgen.
Als ik werk zeggen veel mensen bij binnenkomst “Leidy, wat een rust straalt er over je heen. Hoe doe jij dat?” Alvorens ik op consult kom, lees ik de obstakel mail zelf (sommige met complexe situaties beantwoord ik zelf), maar als ik eenmaal binnenstap gaat al die info “on hold” het laatste wat ik kan en mag doen is de eigenaar veroordelen. Onwetendheid is en keuze en als je bereid bent daar iets aan te veranderen dien ik daar weinig van te vinden. Al blij zat dat mensen inzien dat ze aan zichzelf dienen te werken omdat het probleem bij hen ligt.
Er zijn honden die in huis echt onstuimig zijn en geen rust, maar veel stress ervaren evenals buiten, en dat is dan inmiddels al geïnterpreteerd als “Hij vind jou/dat erg leuk en is daarom zo druk.” Dit is weer een vermenselijkte gedachte.
Doordat ik enorm met mezelf in verbinding sta, voel ik alles heel goed aan en ik observeer iedere sec. Ik zie vaak de betrapte blik van klanten “Shit, dat heeft ze gezien.” Ik spiegel echt alles, logisch want ik moet zorgen dat de eigenaar de hond gaat snappen en in zijn eigen kracht komt. Ik ga nooit mee in de onzekerheid van een eigenaar. Ik ben ieder zijn tegenpool!
Er is 1 ding verboden om tijdens mijn consulten te doen en dat is de hond fysiek negatief te behandelen. Spreekt voor zich, als ik ergens een gruwelijke hekel aan heb is vanuit onmacht je eigen frustratie projecten op de hond en zeker als je al met schok, slip, prikband loopt. Je hebt dan geen recht van spreken, want je doet al heel de tijd niks anders, alleen dan net niet indirect. Ik ben heel lief, maar kan streng, maar rechtvaardig optreden. Een hond heeft geen stem en laat ik die nou juist wel hebben.
Mensen vragen zich altijd af hoe komt het als ik de riem in de hand heb, dat de hond rustig wordt en volgt, heel simpel. Ik ben een creatieve denker, wat maakt dat ik oplossingsgericht ben. Verder stuur ik mijn leven en gedachtes zeker met 95% met mijn gevoel! Mijn ratio en gevoel werken alleen samen om pragmatische denkwijzen voor te zijn, want in dit werk werkt dat niet zo. Wat werkt voor de één, werkt absoluut niet voor de ander. Daarbij is je intuïtie volgen een stuk wat voort komt uit je gevoel. En als dieren iets doen is hun instinct en gevoel volgen. Of een hond nou een mega gevecht voor mijn komst heeft gehad, mishandeling verleden heeft, een hond leeft niet in het verleden, zo ook ik niet. Dus honden ervaren voor het eerst wat het met hen doet als iemand net zoals zij “in het moment” leven en vanuit daar handelen. Van de 100% is 10% een stuk verleden van de hond en maar liefst 90% hoe wij als hondeneigenaren daarop anticiperen. De hond als zielig zien en behandelen gaat gruwelijk tegen je werken, wanneer je hond weer praatjes gaat krijgen. Waar is de moedige, sterke leider? Jup, foetsie! Want die is in het verleden blijven hangen. De hond ontwikkeld, maar die ben je gepasseerd, waar een disbalans uit voort komt. Blijf in het hier en nu!
Ik hoop dat ik mensen heb aangewakkerd en dat mensen stoppen vanuit verharding te communiceren met hun hond, achter woede zit veelal verdriet en angst en dat zijn kwetsbare emoties die we als mensen niet graag laten zien, maar hard breekt en zacht veert mee! Zelferkenning en bewustwording en dingen “doen” en dus uitvoeren zullen zorgen voor groei! Wees lief voor jezelf en hond en behandel die zoals jij dat ook fijn vind. Ze zijn onze leermeesters in het leven en de meest oprechte dieren die ons kunnen bereiken zonder een vooroordeel! Gebruik deze spiegel zorgvuldig, want als het breekt zie je niet meer goed wat het je te bieden heeft.