Toch investeer ik graag in mijn eigen spiegelbeeld en gedrag. Zeker als het om mijn harige vriendjes gaat.
Zo ook vorige week.
Lifecoach Leidy traint de mens achter de hond.
Vorige week was het zover. Het was mijn beurt. En ze kwam echt op het juiste moment.
We hebben 2 Rhodesian Ridgebacks. Floyd van ruim 2,5 jaar en Sophie van 7 maanden. Een heerlijk span.
Aanvankelijk dacht ik dat Sophie de ondeugende puber was die de harmonie in huis verstoorde met haar gedrag. Dat zij met haar enthousiasme iedereen om haar pootjes windt. Dat de hele wereld om haar draait. En Floyd daar als een grote goedzak achteraan sloft.
Niets is minder waar. Floyd bepaalt wat er gebeurd. En zijn kleine zusje doet graag mee. Ze versterken elkaar alleen maar.
Neem Batman & Robin, Tom & Jerry, Bonnie & Clyde…..wij hebben Floyd & Sophie……
Met z’n tweeën kunnen ze de hele wereld aan.
Regelmatig lag ik in de sloot omdat de eendjes toch wel erg leuk zijn om op te jagen; vloog ik buikschuivend over straat omdat ze een kat de broodnodige rust op het trottoir niet gunden.
Zaten mijn armen of benen in de knoop omdat ze tijdens het wandelen, van links naar rechts hollen of andersom. Of ik maakte koprollen, van het struikelen, omdat aan de lijn met elkaar spelen zoveel malen leuker is, dan spelen in de tuin.
Met deze taferelen durfde ik me nog nauwelijks in de straat te vertonen. Alhoewel het met regelmaat een hilarisch schouwspel geweest moest zijn.
Van een Zen-modus was bij mij in ieder geval allang geen sprake meer.
Ik liet Floyd en Sophie ook niet meer aan de lijn uit in de buurt.
Braaf stapte ik 2x per dag met ze in de auto om ze naar een losloopgebied te brengen. Aan de lijn lopen ging ik echt vermijden.
‘s Avonds werden de honden en dus de wandelingen keurig overgedragen aan het andere baasje in huis.
En natuurlijk wist ik, dat ik dát moest veranderen. Maar hoe?!
Leidy dus.
Na een slapeloze nacht en stijf van de zenuwen stond ik daar de volgende ochtend toen die kleine, vrolijke, stralende krullebol aanbelde.
Inmiddels een ware BN’er. Zoveel heb ik haar gezien op TV, Facebook en noem elk media kanaal maar op.
En dat brengt verwachtingen met zich mee. Door al die positieve geluiden verwacht je haast wonderen… ik tenminste wel.
Dat het die zondag dan ook nog eens glad was door laagje sneeuw maakte me extra nerveus, maar ik zag het ook als een kers op de slagroom.
Want dat betekende extra hard werken.
En werken moest ik.
Oh boy…ik heb het geweten.
Leidy pakt je met zachte hand KEIhard aan.
Zonder (voor)oordeel en een NO-nonsens houding gaat ze aan de slag.
Laat ze zien hoe je leiderschap neemt, uitstraalt én vasthoudt.
Met af en toe een traan van frustratie, zweetdruppels op mijn voorhoofd en angstzweet in mijn bilnaad, ben ik de confrontatie aangegaan met de opgetrommelde figuranthonden.
Geen gemakkelijke opgave, zeker omdat ik mijn eigen ankers en dus fysieke kracht niet mocht gebruiken, maar alleen de mentale kracht moest gaan inzetten.
11 jaar geleden heb ik tijdens een val mijn rug gebroken, en de angst om te vallen is nooit meer overgegaan.
Maar het is het me redelijk gelukt om die angst aan de kant te zetten…en zelfverzekerd door te stappen. Met Floyd en Sophie aan mijn zijde.
En nu blijven we oefenen, elke dag weer.
En zoals dat gaat in een leerproces, het gaat met vallen en opstaan.
Die kleine, enthousiaste vrolijke krullebol heeft niet alleen een dosis warmte, humor en kennis meegebracht, maar ook een doos met een grote rode strik.
Een doos vol vertrouwen.
Zij heeft vertrouwen in ons. En vanaf die zondag ik dus ook in mezelf. Maar ook vertrouwen in Floyd en Sophie.
Dat we het SAMEN echt kunnen.
En geloof me….dit gaan we SAMEN ook doen!
En zo kreeg die spiegel die dag een klein gouden randje……