Mijn tennistalent kreeg een hele bijzondere wending. Ik mocht dus tennissen voor de bond op het tennisinstituut van Nederland, mocht aan alle tornooien meedoen, werd ballenmeisje voor (de hele bekende Nederlandse toptennisserers) Paul Haarhuis en Raymond Sluyter op hele grote bekende tennisevenementen, zoals de ABN AMRO World Tennis. Ex toptenniser Richard Krajicek is daarvan de toernooidirecteur. Ik ben nog altijd dankbaar dat mijn ouders mij steunde en klaar voor mij stonden. Ik kreeg de beste voeding, top fysiotherapeut en kreeg mijn rust en mocht kind blijven.
Echter, stopte mijn carrière omdat ik zo in de knoop met mezelf kwam. Ik was een ontzettende perfectionist, had een grote prestatiedrang en ik mocht van mezelf geen fouten maken. Tot mijn 13de kon ik van mijn tenniscarrière genieten, maar daarna maakte mijn klote anorexia en depressies er een einde aan. Ik kreeg om de haverklap grote blessures, verloor de service van 140km per uur en de aces die ik ermee kon slaan. Jammer, heel erg jammer! Ik had zeker door kunnen breken, maar als ik erop terug kijk voel ik alleen maar dankbaarheid.
Door mijn anorexia raakte ik enorm sportverslaafd! Ik maakte serieus wandelingen van 60km per dag. Ik had mijn stappenteller altijd aanstaan. Ik maakte mezelf kapot door mijn nachten met zware oefeningen te doorstaan. Mijn hartslag was zo laag, dat slapen bijna niet meer kon en ik wilde niet voelen dat ik aankwam (zieke gedachte). Mijn sportverslaving heeft mijn relatie met sporten flink verstoord, wat maakt dat ik na mijn herstel jaren niet meer durfde en wilde sporten. Ik was het moeten zo zat!
Maar vandaag… Sinds 2 weken squash ik 1x in de week met mijn zielsverwant en zei ik vandaag voor het eerst in 4 jaar (sinds mijn herstel): “Ik voel dat ik deze sport echt serieus weer wil oppakken en dit voelt niet als moeten.” Ik sport sinds mijn sportverslaving echt maar 1x in de 2 maanden. Ik fiets dan een keer, loop een keer hard, pak een baantje, maar nooit zit er een vast patroon in.
Herstellen kost jaren, maar is een mooi proces als het niet dwangmatig voelt, je het alleen doet omdat je het wil doen, het leuk is en fijn voelt én het je een voldaan gevoel geeft! Ik heb dat punt eindelijk bereikt.