De jongeren zijn 13-18 jaar jong en staan in de bloei van hun leven, maar door hun rugzak beschadigd (waarvoor ze hier zitten zal en wil ik niet delen) en ik vind dat echt de leukste kinderen om mee te werken, omdat ze zich net zoals ik vroeg dat niet deed, zich zomaar iets laten vertellen. Ik ben namelijk heel confronterend, maar op een manier dat ze er wat mee kunnen en er niet op hun rode knoppen worden gedrukt.
In de eerste groep zaten 2 jongeren die echt heel bang voor honden waren. Van gillen, schreeuwen, wegrennen tot huilen aan toe. Weet je wat die ene persoon heeft bereikt? Ze is dwars door haar angst heengegaan! Ik kreeg volledig haar vertrouwen. Ze liep op het eind gewoon met mijn honden alleen over het veld! Rayo en Vida waren zoals altijd super scherp en confronterend: “Leidy, ik laat mijn emotie nooit zien, maar dat heb ik nu wel gedaan. Ik: “Onwijs goed, want wat zei ik jou net? Mensen gaan in de maatschappij geen rekening met jouw gebruiksaanwijzingen houden. Dat hebben mijn honden je als les meegegeven.” BAM, recht uit haar hart in mijn hart. Beide had ik individueel extra begeleid en het leuke, de 2 (van de zo’n 10 jongeren) hadden ze uiteindelijk zelf opgetild en in de bench gedaan. Wat een trots, want allemaal keken ze in de spiegel en hebben ze doorgezet en geleerd hoeveel invloed ze op dieren en zo dus ook op mensen hebben in positieve zin.
Groep 2 waren allemaal jongens en aangezien ik altijd one of the guys ben was de aansluiting er snel. Echter, zorgen Rayo en Vida dat die aansluiting er nog beter komt. Iedereen is weg van ze. Genieten toch, hoe een stoere jongen dan vraagt: “Ey Leidy mag ik ze straks wel aaien en mee stoeien?” Ik: “Tuurlijk, stille energie geldt alleen tijdens het werken. Daarna mag je je ding doen.” De interactie met deze jongeren zijn ook echt leuk. Jongen: “Ik weet wat je komt doen en heb er echt geen zin. Ik ben wel klaar met al die therapeuten.” Ik: “Jouw vooroordeel zal zo wegvallen, want ik had ook niks met therapeuten.” In de pauze: “Leidy, mag ik een knuffel?” Daarna zei hij: “Ik moest ff testen of mijn gevoel goed zat, want jouw knuffel kan mij veel zeggen en je bent echt oké en inderdaad geen suffe therapeut.” ?
Ook van deze enthousiaste groep kreeg ik weer prachtige complimenten en bleef 1 jongen hangen en bracht ik hem met de auto naar de groep. Toen kwamen de echte gesprekken op gang en ben ik zo blij te horen dat hij wat aan mijn coaching had en ook voor zijn dromen en doelen gaat!
Uiteraard wil ik ook stilstaan bij deze prachtige tekening. Na het eerste deel van groep 1 had ik pauze en gooide ik Rayo en Vida los op het veld. Ineens zie ik daar een kanjer met een groepsleider komen aanlopen. Haar had ik de eerste dag gecoacht. Even ter informatie, een dame die heel bang is geworden voor honden gezien een bijtincident. Hij doet het hek open, Rayo en Vida stormen naar haar toe. Ik zeg tegen haar: “Stilstaan en focus op mij.” Maar wat gebeurde er? Deze stoere dame liep rustig door en zegt: “Leidy, ik wil je nog wat geven.” Slik slik slik en vele knuffels. Terwijl ik haar nog een motivatie boost geef aait ze uit het niets mijn honden die op gepaste afstand om ons heen liggen ? Trots van hier tot Tokio. Te bedenken dat ze op voorhand het veld niet op wilde en wilde meedoen. Dat ze kan tekenen moge duidelijk zijn! Believe me, allemaal kinderen met kwaliteiten en talenten. Deze gaat opgehangen worden in de gang!
Weer een dag met een goud randje!