Weet je nog wie ik ben? Wellicht schrik je nu even wakker en hoop je dat ik weer met je in zee ga. Het is nu zo’n 11 jaar terug dat ik je dagelijks trouw een brief schreef. Soms was dit na een 7e kots eetbui of na een psychose waarin in mezelf weer kapot had gesneden. Ik wist namelijk dat je ieder moeilijk moment wilde en eiste dat ik je opzocht. Om met je te delen hoe slecht alle dikke mensen zijn, hoe erg ik van mezelf walg, hoeveel leugens vandaag weer hebben geholpen, hoe ik de weegschaal tijdens controles weer heb kunnen fucken, hoeveel calorieën ik weer heb verbrand, hoe zwaar ik mezelf weer heb gestraft, hoeveel vriendinnen ik verlies en hoe hard ik bezig ben mezelf kapot aan het maken. Al, om jou als nog enige vriendin in mijn leven te beminnen en te begeren. Je was ‘the girl inside my head.’
Ik had eigenlijk nooit meer gedacht dat ik je nog een brief zou schrijven, want met het besef die ik nu heb, heb ik alle reden om heel boos op je te zijn en te worden. Toch is de aanhef lieve, omdat je in de tijd dat ik je hard nodig had, je er wel voor hebt gezorgd dat ik enigszins heb mogen ervaren dat ik wat kan in het leven en je wel mijn steun en toeverlaat was. Je was per slot de enige die mij 100% begreep, maar helaas bijna de enige die mij niet accepteerde zoals ik was.
Vandaag, las ik in het nieuws meerderen artikelen over anorexia. Het is nog altijd de meest gruwelijke demon in het brein van al jouw uitverkorenen. Je hebt mij vroeger namelijk wijs gemaakt dat ik mij vereerd moest voelen dat ik jou aan mijn zijde had. Jij zou mij namelijk even leren hoe ik snel kon afvallen of beter gezegd, ik ervoor kon zorgen dat ik mezelf tussen 6 plankjes ging werken. Echter, vertelde je dat niet aan het begin van onze vriendschap.
Maar liefst 9 jaar was jij niet de vriendin die je voor mij had moeten zijn. Je hebt alles wat ik had van mij afgenomen. Zal ik eens even een opsomming noemen wat er allemaal is gebeurd toen jij in mijn leven kwam. Ik zal het proberen kort te houden, want het is eigenlijk teveel om op te noemen:
– Ik kon geen schoolopleidingen afmaken
– Ik begon mezelf fysiek te mishandelen
– Ik sliep soms 16 uur of anders kreeg ik maar 2 uur slaap van je
– Ik had dagelijkse hevige ruzies thuis met mijn ouders
– Mijn tanden brokkelde af
– Mijn keelamandelen moesten er acuut uit, door al het gebraak, want ik wisselde je af met Mia (boulimia)
– Ik kreeg botontkalking
– Ik werd niet meer ongesteld
– Ik was alsmaar met de dood bezig (heb er 3 poging ondernomen, tevreden mee?)
– Ik had heel veel pijn in mijn lijf
– Mijn hartslag was gevaarlijk laag
– Mijn kalium was zo laag dat de kans op een hartstilstand op 16 jarige leeftijd voor de hand liggend was
– Verloor al mijn contacten en als ik ze wel had, moest mijn masker op
– Ik raakte verslaafd aan het sporten, braken en niet eten
– Ik kwam bijna niet meer buiten
– De vrolijke en oprechte Leidy was een gruwelijke bitch en leugenaar geworden
Maar één ding Ana, één ding heb jij nooit van mij kunnen afnemen en dat is de liefde voor dieren.
Zoals je ziet, was jij echt een persoon voor mij en heb ik je 1x in mijn leven getekend en ik laat het nu aan duizenden mensen zien. Dit was jij Ana, mager, donker, duister en deemoedig. Knap staaltje werk van je, dat je ervoor hebt gezorgd dat jouw realiteit mijn werkelijkheid werd. De zoveelste therapeut, die alleen met mij wilde samenwerken wanneer ik een ‘ik ga geen zelfmoordpoging plegen’ contract onderteken, kon mij niet aan. Ik was loeihard en niemand mocht aan jou komen. Ik heb je zo ontzettend vaak verdedigd en je hebt mij zo vaak gestraft als ik dat niet deed. We hadden samen zelfs schijt aan de opgelegde regels van de rechter. Kun je het je voorstellen? Ongelooflijk.
Enfin, maar je ziet ook die dame naast jou met die grote hond. Dat was ik, toen ik mijn contract met jou had ontbonden. Mager, zwak, ongelukkig en ik voelde mij moederziel alleen. Ik kwam bijna niet meer buiten en was mensenschuw geworden. Ik voelde mij nog altijd 100kg en had idioten gedragingen ontwikkeld die weer uit mijn systeem moesten. Ik was hier 21 jaar en ik leerde weer leven. Jaren Ana, heb ik mijn lichaam niet aangeraakt, liefde en intimiteit waren verboden en ik mocht van jou met niemand afspreken. Als ik dit had gedaan terwijl mijn wurgcontract nog met je liep, zou je ervoor zorgen dat mensen mij stom en dik zouden vinden en dat ik mezelf weer zou straffen. Nou was ik niet gelijk hersteld natuurlijk en was je er nog om de haverklap, maar ik heb doorgezet. Ik wist helaas helemaal niet meer wat liefde was en hoe dat in zijn werk ging. Vanaf mijn 7e was ik al aan het klote met eten, maar op mijn 13e werd het echt een probleem en zorgde je dat alles wat met liefde te maken had, mijn hart niet meer zou bereiken.
Rayo, hij kwam al in ons leven toen ik bijna dood was en voor het eerst in jaren zonder hem moest slapen. Het was of thuis dood gaan aan een kaliumwaarde van 2 of in het ziekenhuis nog vechten. Hoewel ik geen vechtlust had, wist ik gelukkig wel dat ik voor Rayo moest zorgen. Deze fantastische hond, heeft mij laten zien hoe onwijs slecht je voor mij was! Als hij er niet was geweest, had je gewonnen. Dan was ik dood geweest en had ik dit niet meer kunnen navertellen. Rayo, gaf mij alles wat jij mij niet gaf en laat staan ik mezelf kon geven.
Rayo, zorgde dat ik weer ging leven. Ik ging mezelf op sociaal, seksueel en op werkgebied ontwikkelen. Ik had daar weer ruimte voor en zag in dat ik het verdien om te leven. Alleen, jij zorgt ervoor dat alle kwetsbare en onzekere jongeren die kans niet krijgen. Jij wilt dat ze in hun oud zeer en pijnen blijven leven, zodat jij weer gevoed wordt. Je zorgt ervoor dat ze alles kwijtraken en in de ban van jouw valkuilen en schijn vriendschap raken.
Ondanks al het leed wat er door jou toedoen is ontstaan, wil ik je wel met recht bedanken! Waarom? Omdat je ervoor hebt gezorgd dat ik nu weet hoe ik mezelf nooit, maar dan ook nooit meer moet behandelen. Dat ik een vechter voor het leven ben geworden en weet hoe ik vanuit innerlijke kracht, zonder jou, mezelf staande kan houden. Dat ik lief voor mezelf mag zijn, mezelf mag aanraken en mijn liefde met anderen mag delen. Dat ik mijn onzekerheid en kwetsbaarheid beter wel kan laten zien, omdat ik nu weet dat dat mijn kracht is. Je hebt mij verdomd veel geleerd, jammer he! Door jouw lessen kan ik nu zo goed andere mensen helpen, om ervoor te zorgen dat ze niet mee gaan in jouw haat en dus zelfhaat, maar jou juist heel veel liefde gaan geven.
Jij hebt ook jaren maar wat gedaan. Als ik toen eens wist wat je toen nodig had, dan had ik je heel veel liefde, veiligheid en vertrouwen gegeven en net zoals mijn hond Rayo, iedere dag liefdevol bij je ingebroken. Ook jij kwam nooit meer thuis bij jezelf en zocht je hel in anderen. We zijn nu alweer 4 jaar samen op de goede rit. We hebben weer plezier in eten, tellen geen calorieën meer, raken niet meer in paniek als het eten anders loopt, sporten niet meer dwangmatig en hebben soms dagen dat we alleen relaxen in bed en we staan samen dan vaak lachend op de weegschaal. Dan kijken we in de spiegel en lachen we onze oude gedragingen weg. Puilen we onze buik uit en zeggen we hardop; ”Ja, de motor moet weer starten!”
Ana, jij was mij en ik moet er gewoon heel hard om huilen. Huilen van ontlading en het besef dat ik weet dat er meer meiden (en jongens) als een Leidy, gaan inzien dat ze jou alle (zelf)liefde moeten geven om één met (zichzelf) jou te worden.
Ik bedank je voor de echte vriendschap die we nu wel weer hebben!
Ik omarm je (mezelf) weer.
LIEFS
x Deel gerust, zodat meer mensen gaan begrijpen hoe de relatie tussen de persoon en Ana werkt. Dit is mijn ervaring in ieder geval geweest.