Daar waar ik vroeger mijn coach nodig zou hebben om op te laden, hoef ik nu enkel naar de boerderij toe. Ik neem veelal enkel Vida mee, omdat die gewoon goed met prikkels kan omgaan in tegenstelling tot Rayo. Ikzelf kan inmiddels goed met prikkels overweg en ga het niet meer uit de weg. Dat is ook een kant van mij en ik wilde dat traject pas met Rayo aangaan, wanneer ik daar klaar voor was. Daarbij moet ik gezien zijn rug en knieën ook oppassen om hem uren te laten rennen en doen.
Vandaag was het voor mij gevoelsmatig een juiste dag om eens loslopend, goed naar enkel het gedrag van mijn honden te kijken. Je hoeft echt geen geschoolde te zijn om te weten hoe en wat. Ik ken honden en specifiek die van mij door en door.
Als Rayo & Vida samen op de boerderij rondlopen, doe ik altijd een muilkorf bij beiden om. Rayo en Vida kunnen zich in het bijzijn van andere honden met elkaar bemoeien, het voor elkaar opnemen en op deze manier een negatieve invloed op elkaar uitoefenen. Apart van elkaar zijn ze dan ook echt anders en dat is mooi om te zien.
Vida, is de enige teef van alle mannen en gezien Rayo Vida wil beschermen en zich hierdoor dus bemoeit met haar hondenbezigheden met de andere honden, liet ik ze vandaag ook afzonderlijk van elkaar met de honden spelen.
Bob, de Franse Bulldog van mijn tante, die is heel aanhankelijk en afhankelijk van andere honden. Alsmaar zocht hij Rayo en Vida op en hoe ze ook lieten weten dat hij moest stoppen, hij ging maar door. Bob, is eigenlijk een onzekere kleine lieverd die veel bevestiging zoekt.
Enfin, toen ik de honden aan elkaar had laten wennen, loslopend op het terrein, besloot ik ineens dat ik het wel goed vond om een roedelwandeling met ze te maken. Rayo en Vida zijn mijn leiderschap 100% gewend, dus daar heb ik mijn handen niet aan vol, maar neem dan eens een boerderijhond, die nog nooit een halsband/touw om zijn hals heeft gehad (en geen eens een riem en halsband heeft) en een hyper hondje mee en je merkte dat het direct anders was. Voordat je de deur uitgaat moet je altijd rust creëren, maar ik deed dat bewust niet. Ik deed het hek open en wilde zien hoe snel ik met ze kon resoneren. Ik merkte op dat ik fysiek de strijd aanging met Bob en Kees. Ik ergerde mij namelijk aan het feit dat ik geen halsband had en dus van een halstertouw een soort jachtlijn moest maken. Ik vind het gewoon niet relaxed, omdat als de hond dan trekt, het een beknellend effect geeft bij een hond zijn nek/strot. Moet ik niets van hebben. Ik werd gelijk gespiegeld en ik merkte dat ik mij daar even overheen moest zetten en mezelf flink op mijn leiderschap moest focussen en niet op het touw. Hierdoor merkte ik op dat ik spierspanning had opgebouwd en dat ik mijn lichaam moest ontspannen en toen had ik ze al vrij snel in mijn leiderschap en wat was dat genieten! Ik gebruik nooit excuses. Boerderijhond, hyperactieve hond, agressieve hond, het boeit mij echt helemaal niks. Gij die geen excuus gebruikt, zal snel de oplossing in zichzelf vinden. Met hoe meer honden ik loop, des te krachtiger ik mij voel, al dit omdat ik geen echte kracht hoef te gebruiken en ik blij ben mezelf dan weer op andere vlakken tegen te komen.
Na de wandeling waren alle honden echt op, omdat mentale wandelingen een hond veel eerder tot energie niveau 0 brengt dan een hond uren laten rennen en alsmaar adrenaline laten aanmaken. Naderhand was mijn tante er ook en het is zo fijn dat zij alles behalve bang van Staffords is. Sterker nog, ze heeft zelf een Rottweiler gehad die ik ook van pup af aan heb gekend, dus die bemoeit zich nooit met Rayo en Vida als zij eens een hond corrigeren of iets dergelijks. Dit creëert altijd een hele fijne sfeer.
Mijn tante te paard en ik stapvoets ernaast. Mijn honden deed ik even vast, om ze echt even op de rem te zetten en in ze zo in rust mee naar huis kon nemen. Eenmaal aan het praten kwam mijn boek ter spraken. In het boek vertel ik ook hoe belangrijk mijn opvoeding voor mijn ‘Leidy- methode’ is geweest en hoe dankbaar ik ben dat ik door mijn ouders zo’n vrije opvoeding heb gehad. Sterker nog, heel mijn methode valt en staat daarmee. Mijn tante is eigenlijk mijn oud buurvrouw, maar die heeft mij zoveel gesteund en geholpen in mijn jeugd, dat ze meer dan een buurvrouw is. Enfin, we hadden het erover hoe ik mij ontwikkelde met dieren en dat ze heeft gezien hoe goed het was dat ik mezelf mocht zijn op de boerderij. Als je jaren in instellingen hebt gezeten en je je altijd hebt moeten houden aan de regels en gedragingen op de groep, dan kun je je voorstellen dat je blij bent dat je een plek hebt waar je echt tot je recht komt. Zonder dat elke zucht en scheet wordt gerapporteerd etc.
We namen even een kijkje in mijn jonge jaren en weerspiegelde het met waar ik nu sta. Later ging ik bij mijn kanjers zitten en die sliepen en ik kroop tegen ze aan. Ik sloot mijn ogen en ik voelde mij weer even dat meisje van 12 jaar, die dat vroeger ook bij de paarden en koeien deed en nog steeds hoor. Alleen deze keer, voelde zoals het destijds ook echt voelde… veilig, vertrouwd en kwetsbaar. Ik hoorde en voelde de stilte en rust in mij, de diepe ademhaling van mijn honden, de vogeltjes die floten, het zonnetje wat op ons scheen, de hoeven van het paard die door het zand bewogen…
Het was weer een mooie dag! Morgen heb ik weer balans sessies, gaat er weer gesquasht worden en ga ik weer genieten.