We weten inmiddels wel dat ik mensen coach die een disbalans ervaren met hun honden, maar ik ben ook van plan om af en toe iets over mezelf te vertellen. Met de insteek dat een ander een beetje rust en hoop uit mijn verhalen kan halen.
Als mensen mij zien, is het al snel; ”Wat straal jij een positiviteit uit.” Als ik in de buurt rondloop en ik straal dat een keer niet uit, maakt men zich al snel zorgen. Iets wat niet nodig is, want ook ik moet soms sluiten en heb soms een dag dat iedereen lekker door de grond mag zakken en mij met rust moet laten. Ik ben weinig verdrietig, maar als ik het ben weet ik ook altijd waarom. Dat is natuurlijk als er iets met mij honden is, maar ook als ik merk dat ik een nieuwe ontwikkelingsfase in ga. Dat brengt emotioneel altijd veel met zich mee en maakt mij altijd heel kwetsbaar. Iets wat nodig is om dichter tot mijn eigen kern te kunnen komen. Als ik dat vroeger al eens wist, ha!
Als er iets is wat ik heb moeten leren in het leven, is het leren omgaan met emoties. Als je je bedenkt dat ik jaren altijd boos was (waaronder verdriet schuilde) en niemand mij begreep, werd dat mijn masker. Want doordat ik boosheid uitstraalde, wilde niemand dicht bij mij komen en hield ik zo fijn (dat leek maar zo) mensen op afstand.
Als de sociotherapeuten dan vroegen waarom ik zo boos was, was het antwoord altijd; ”Daarom.” Je kunt zo vraag ook moeilijk aan iemand stellen die zichzelf zo heeft geprogrammeerd om altijd hard te zijn. Doordat ik altijd zo boos was, was ik subtiel gezegd ook niet lief voor mezelf. Ik was een ontzettende perfectionist en steenhard naar mezelf. Niets was goed genoeg en als ik iets fout deed moest ik mezelf straffen. Ik kan het nu ook niet bevatten dat ik zo ontzettend destructief was. Ik automutileerde en welke variant je daar ook van hebt, ik heb ze haast allemaal gehad. En ja, die littekens heb ik nog op mijn armen staan. Ze horen nou eenmaal bij mij en ik ben de schaamte geheel voorbij. Er heerst ook altijd zo’n taboe op dit soort dingen, maar waarom zou ik dat in stand houden? Niemand is perfect en iedereen heeft uitvluchten om maar niet te hoeven voelen. Dat was er één van en ik weet zeker dat (verdrietig genoeg) meer mensen zichzelf niet lief hebben en dit herkennen. Je bent dan niet raar of per definitie ziek in je hoofd. We blijven allemaal mensen met onze bagage en innerlijke strijd.
Als ik een dag niet boos was, was ik een dag overdreven blij. Ik wist ook niet wat verdrietig zijn was of hoe het was je normaal te voelen. Het was altijd het één of het andere uiterste, maar ik stond wel altijd op standje ‘overleven’.
Door mijn verharding in de periode van mijn instelling jaren, was ik op den duur uitbehandeld. Ik was niet meer te helpen (vonden ze), want Leidy werkte nergens aan mee en trok haar eigen plan. Terwijl ik ontzettend onzeker was en niet vanuit mijn hart kon leven en kon communiceren in het bijzijn van mensen.
Totdat Monique, de juiste vrouw, op mijn pad kwam. Vanaf dag één zei ze al direct; ”Ik lust jou rauw.” Of met andere woorden, wie, wat of hoe jij ook bent ik accepteer je zoals je bent. Ik geloofde dat natuurlijk niet, want ik was al uitbehandeld en niet meer te redden. Ik heb haar behoorlijk getest… Ik kwam mijn afspraken niet na, had altijd smoesjes en excuses (ik had een verslaving die voorrang had) en was lelijk en brutaal tegen haar. Dit veranderde haar doen naar mij absoluut niet. Integendeel! Hoe lelijker ik werd, hoe meer liefde en warmte ik van haar kreeg. Dit is wat ik al die jaren niet meer had gehad. Ze was de eerste persoon die mij kon doortasten en mij leerde wat zacht zijn is en met je doet. Mijn afweermechanisme hielp mij (voordat ik haar kende) dusdanig, dat niemand het was gelukt naar mijn kern te gaan. Monique wist dat wel en iedere keer als ik er was, vond ik het jammer als ik weer moest gaan. Bij haar voelde ik mij niet meer raar, lelijk, ziek en anders. Ik voelde mij geliefd, gehoord, begrepen en gezien.
Sinds de uitzending van KRO-NCRV de Wandeling, bestaan de mails niet alleen meer uit verhalen van mensen met hun honden, maar ook van mensen die hun persoonlijke verhaal bij mij doen. Men herkent zich in het feit dat ze niet begrepen, gehoord, gezien en geliefd worden en zijn vastgelopen. Waarom zulke kleine elementen zo moeilijk zijn in onze huidige maatschappij, is omdat de maatschappij verhard is en ieder voor zich. De mails eindigen altijd met, Leidy kan jij mij helpen? Want jij weet waar ik het over heb en ik weet niet waar ik moet beginnen?
Sinds dit jaar coach ik ook mensen aan huis, alleen dan zonder hond. Daar waar mensen verdrietig en onzeker binnenkomen, verlaten ze mijn huis met een grote glimlach en een dosis positieve energie en hoop. Wat ik hiervoor moet doen? Is mensen geven wat ik destijds nodig had. Iemand die connect vanuit zijn eigen ziel, hart en met veel compassie. Daarnaast spiegel ik mensen, zodat ze inzicht krijgen in hun ratio en gevoelens. Ik zat vroeger alleen maar in mijn hoofd en gevoelsmatig was ik letterlijk uitgeschakeld (mede door mijn ondergewicht), maar werd mij eindelijk geleerd wat voelen is. DOODENG! Maar wat is het leuk om te voelen of dat nou boos, verdrietig of blij is. Het is mooi te voelen dat je leeft en hier op deze aardbol mag zijn en alles kan creëren, als je maar gelooft in je eigen dromen en doelen. Ik ben dankbaar dat ik al veel mensen vanuit mijn stulpje een zetje in de juiste richting heb mogen geven en ze soms iedere maand te zien en hun groeiproces mee te krijgen. Rayo & Vida komen er altijd gezellig bij, want opvallend genoeg zijn het altijd mensen met een groot hart voor dieren ?
Delen is helen! Welke strijd je ook levert in het leven, je hoeft het niet alleen te doen.
Liefs,
Leidy
