Dat waren de woorden waar ik als 16 jarig meisje het ziekenhuis mee verliet en naar gesloten ging.
Vandaag ben ik na 10 jaar weer naar het Diakonessen ziekenhuis in Utrecht geweest. Ik kreeg precies hetzelfde gevoel als vroeger, zenuwachtig en onprettig. Het was van jongs af aan als het waren mijn 2de thuis. Als kind zijnde was ik veel ziek en al jong (met 13 jaar) depressief. Met 16 jaar waren mijn depressies dermate heftig, dat ik 3 zelfmoordpogingen heb ondernomen, waarvan die fantastische vrouw naast mij, mijn kinderverpleegkundige was.
Floor, ken ik inmiddels 11 jaar en zij is één van de weinige in mijn depressieve jaren geweest die mij aan het lachen kreeg en mij even liet vergeten hoe ziek ik was. Van depressies tot anorexia opnames, ze heeft het allemaal meegekregen. Ze heeft hele deemoedige gesprekken met mij gehad en achter iedere uniform, schuilt ook een mens met een ziel die geraakt kan worden. Ik kon mezelf openstellen bij Floor, omdat ze net als mijn vader, de kracht heeft je nooit maar dan ook nooit te veroordelen en je te accepteren zoals je bent. Als je net als ik veel hebt meegemaakt dat je dat niet bent geweest, dan resulteert dat zich in wantrouwen in de mensen om je heen. Gelukkig, accepteer ik mezelf nu volledig en dat is het allerbelangrijkste.
Ik heb vandaag samen met haar mijn dossier ingezien en het is een heel gek besef dat ik met (toen 17 jaar) het leven niet aankon en wilde. Ik las brieven terug aan mijn behandelend kinderarts met teksten als: “Ik wilde voor de trein springen, maar werd in de boeien geslagen door de politie. Ik heb het zwaar en kan en wil niet meer” en teksten van psyschiaters: “Leidy, kan niet nog langer op de kinderafd. verblijven. Ze is te suïcidaal en de kans dat ze wegloopt is te groot. Ze moet naar een andere afdeling.”
Ik heb van de 3 kamers waar ik in was opgenomen er 2 gezien. Daar sta je dan, met mixed feelings, maar met name een blij en dankbaar gevoel. Ik ben er nog en weer!
Floor en ik hebben na deze periode in mijn leven een hele bijzondere band gekregen en zo ziet zij mij niet meer als de patiënt, maar als een sterke vrouw in haar kring. Wat ben ik blij dat ze nog steeds kinderverpleegkundige is en wat voor één. Hallelujah!
Ze vertelde vandaag nog met de andere kinderverpleegkundige die mij destijds ook kende, dat ze niet hadden geloofd dat ik ouder zou worden dan 17 jaar en ze heel bang waren een telefoontje te krijgen dat mijn zoveelste zelfdoding zou zijn gelukt.
Gelukkig, kon ik ze vandaag weer bevestigen dat ik heel gelukkig ben en het heel erg goed met mij gaat. Dat ik uit zie naar mijn verdere toekomst. Mijn boerderij, kinderen, mijn live theatershow en nog meer dingen. Ik heb een zware en lange weg moeten afleggen om te komen waar ik nu sta en het was het waard.
Met een stevige knuffel en een kus op de snoet verlieten we elkaar en gaan we binnenkort lekker lunchen!
Lieve mensen, ik deel dit omdat ik weet hoe gigantisch veel mensen in de knoop met zichzelf en het leven zitten en niet meer willen leven. Al is er maar één iemand die ik hiermee kan laten inzien dat je het waard bent om te knokken voor een fijn leven, dan is mijn open en kwestbaar dat waard geweest. Ik wil en zal altijd mensen blijven inspireren.
Geef nooit, maar dan ook nooit op! Zonder dieptes geen hoogtes. Iedereen kan leren leven!
Liefs,
Leidy
? In KRO-NCRV De Wandeling vertel ik meer over deze donkere periode.